Veerkracht doet leven

Hoe je leert van je kinderen

Gisteravond, 30 juni 2011, was ik als trotse vader bij de diploma uitreiking van Chantal. Mijn dochter ontving daar haar VWO-diploma. Mooie, herkenbare en lovende woorden. Ze gaat psychologie studeren. Gaat helemaal goed komen.

En trotse vader ben ik ook op Natascha, haar tweelingzus. Eergisteren hoorde ze dat het VWO-diploma net niet heeft gehaald. Diezelfde avond zorgde ze ervoor dat prestatie van haar zus gevierd werd. Gister keek ze al vooral vooruit. En ‘s avonds was ze tijdens de diploma-uitreiking er helemaal bij. Dat is veerkracht! Respect!

Zelf heb ik al veel meegemaakt wat mij veerkrachtig heeft gemaakt. Mensen, waar ik mee samen werkte, hebben mij altijd bewonderd om mijn veerkracht. Ik herken dat wel, omdat dat beeld vaak voortkwam uit bijzondere situatie. Ik kijk vaak verwonderd terug op mijn eigen denken en doen in die situaties. Ze hebben we altijd iets moois gebracht. Ik ben daar veel sterker uit gekomen ben.

Maar deze week heb ik van Natascha nog meer geleerd over veerkracht. Ze krijgt het namelijk allemaal niet cadeau. Ze moet er hard voor werken. En is daar dan ook niet vies van. Maar vaak krijgt ze niet loon naar werken. Ook niet tijdens het VWO examen 2011.

Al haar inspanningen, inclusief extra examentraining, ten spijt kreeg ze 2 weken geleden te horen dat ze het niet gehaald heeft. Ze mag wel een vak herkansen. Ze schreeuwt het uit van teleurstelling. Maar 15 minuten later is ze vooral bezig met hoe ze zich maximaal kan voorbereiden op haar herexamen.

Ze werkt 4 dagen keihard. Van 8 ‘s ochtends tot 8 ‘s avonds. Herexamen training voor Scheikunde in Leiden. Gevolgd door herexamen vorige week woensdag. En het was spannend, maar ze had hoop en geloofde dat ze het ging halen.

Afgelopen woensdag kwam het verlossend woord, maar het was niet positief. Ze heeft het niet gehaald. De teleurstelling was groot. Ze begrijpt het niet. Weer schreeuwt ze het uit. Waarom wordt haar harde werken niet beloond? Waarom heeft ze alweer niet het geluk aan haar zijde? Haar teleurstelling komt er met dikke tranen uit? En als vader sta je machteloos.

Een uur later had ze geen tranen meer over. Stapte uit haar kamer en zei vastberaden dat het tijd was om het succes van haar tweeling-zus te vieren. En dat er een mooie taart moest komen. Een zelfgemaakte wel te verstaan. En in 4 uren maakte ze een schitterend taart, die door haar zusje zeer gewaardeerd werd. Andere tranen.

The day after, samen met haar naar de decaan. Constructief zocht ze samen met ons naar de mogelijkheden. De VAVO, Alvast Studeren, Werken. Maar vooral naar mogelijkheden om te beginnen met haar studie HBO Verloskunde, waar ze zo naar toe leeft. En die lijken er te zijn. Een kleine kans, maar wel een mogelijkheid.

Natascha ging er, op de haar eigen generieke manier, mee aan de slag. Dezelfde middag waren alle formaliteiten afgehandeld, de noodzakelijk instantie geinformeed, motivaties geschreven, enz. En hoopvol wachtte ze af hoe het een en ander zich ontwikkelt.

En dezelfde avond, gisteravond dus, ging ze opgewekt naar de diploma uitreiking. En ging ze grootmoedig om met alle reacties van medeleerlingen en docenten, die het haar allemaal zo gegund hadden. En ook dat zegt heel veel over haar.

Vanmorgen hoorde ze dat zie niet in aanmerking komt voor Alvast Studeren. Nog een domper. Voor de studie HBO Verloskunde wordt geloot en geselecteerd. Daardoor komt deze niet in aanmerking voor Alvast Studeren. En kan Natascha niet beginnen aan de studie, die zij zo graag wilt doen.

De afgelopen dagen maakte mij boos, kwaad en teurgesteld. Niet teleurgesteld in haar. Maar vooral boos over de “onrechtvaardigheid”. Boos, maar ook niet wetend op wie of wat. Waarom moet zij het altijd zo moeilijk hebben? Waarom heeft ze het niet een keer mee? Waarom wordt haar harde werken niet een keer beloond?

Het zal wel voortkomen uit de onmacht die je voelt als vader. Ik geloof dat alles wat er gebeurt met een reden gebeurt. Maar op dit soort momenten begin je daar wel heel erg aan te twijfelen. En is het niet makkelijk vol te houden.

In een gesprekje met haar schetste ik mijn dilemma. Ze keek me in de ogen en zei dat ze wel geloofd dat dit betekenisvol is. Dat we dat misschien nu niet kunnen zien, maar in de toekomst wel zullen ontdekken.

Ontroerd begreep hoeveel wijsheid en kracht er lag in haar uitspraak. Haar woorden en daden getuigen van een zeer grote veerkracht. Veerkracht, die doet leven. En weer leerde ik iets heel moois van een van mijn kinderen. En voel ik mij een fortunate father.